และเมื่อได้ถูกกล่าวแก่พวกเขาว่า พวกท่านจงอย่าความเสียหายในแผ่นดิน ซิ พวกเขาก็กล่าวว่า ที่จริงนั้น เราเป็นผู้ปรับปรุงให้ดีต่างหาก(เป็นการกล่าวแก้ที่แสดงออกซึ่งความดื้อดัน และมีทิฐิ พึ่งรู้เถิดว่า แท้จริงพวกเขานั้นแหละ เป็นผู้ที่ก่อความเสียหาย (เพราะพวกเขาประพฤติ และปฏิบัติตามความใคร่ใฝ่ต่ำ จึงก่อให้เกิดความเสียหาย แต่เนื่องจากหัวใจของพวกเขาบอดเสียแล้วพวกเขาไม่รู้สึก) และเมื่อได้ถูกกล่าวแก่พวกเขาว่า พวกท่านจงศรัทธาเยี่ยงประชาชน(ผู้ศรัทธาด้วยใจจริง) เขาศรัทธากันซิพวกเขาก็กล่าวว่า จะให้เราศรัทธาเยี่ยงผู้โฉดเขลาเหล่านั้นศรัทธากัน(ผู้ศรัทธาท่านนบีมูฮัมหมัด กล่าวคือ พวกมุนาฟิกนั้น เมื่อได้รับคำเชิญชวนให้ศรัทธาต่อท่านนบี เช่นเดียวกับผู้ศรัทธาทั้งหลาย พวกเขากลับกล่าวว่า ผู้ศรัทธาทั้งหลายนั้นเป็นพวกเขลาทั้งนั้น จะให้พวกเขาศรัทธาเช่นพวกนั้น ย่อมเป็นไปไม่ได้)กระนั้นหรือ ? พึงรู้เถิดว่าพวกเขาเองนั่นแหละเป็นผู้ที่โฉดเขลา แต่พวกเขาหารู้ไม่ และเมื่อพวกเขาพบบรรดาผู้ศรัทธาพวกเขาก็กล่าว เราศรัทธาแล้ว และเมื่อพวกเขาได้ร่วมอยู่กับบรรดาหัวโจกของพวกเขาแต่ลำพัง พวกเขาก็กล่าวว่า แท้จริงเรายังอยู่กับพวกท่าน ที่จริงเราเพียงแต่เป็นผู้เย้ยหยันเท่านั้น(เย้ยหย้นผู้ศรัทธา ด้วยการแสดงตนว่าเป็นผู้ศรัทธา ทั้ง ๆ ที่เขามิได้ศรัทธาแต่อย่างใด) อัลลอฮจะทรงเย้ยหยันพวกเขา และจะทรงยืดเวลาให้พวกเขาระเหเร่ร่อนอยู่ในการลัเมิดของพวกเขาต่อไป(อัลลอฮจะไม่ทรงลงโทษในทันทีทันใด แต่จะทรงปล่อยให้พวกเขาระเริงอยู่ในการละเมิดต่อไป จนกระทั่งทรงเห็นว่าได้เวลาอันสมควรแล้ว ก็จะทรงลงโทษ และผู้ใดที่อัลลอฮทรงลงโทษแล้วก็ไม่มีใครจะช่วยเขาได้) ชนเหล่านี้คือผู้ที่ซื้อทางหลงผิด ด้วยทางที่ถูก(คือเอาแนวทางที่ถูกต้องที่อัลลอฮทรงประทานให้ไปแลกเปลี่ยนเอาทางที่ผิดไว้) ดังนั้น การค้าของพวกเขาจึงไม่ได้กำไรและทั้งพวกเขาก็ไม่เคยเป็นผู้รับเอาทางที่ถูกต้อง
