เรื่องเล่าจากญาลันฯ
**********
บทที่ 1
ความรัก ความหวัง ทางเลือก
โดย สายลมแห่งตักวา
"หัวใจแม่นี่...แทบสลาย
เมื่อรู้ความจริงว่า
ลูกติดยา...
แต่แม่ก็ยังมีความหวังเสมอน๊ะ
ว่าลูกจะกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง"
คำพูดจากแม่ของนักเรียนคนหนึ่ง
ในปอเนาะญาลันนันบารู (ทางสายใหม่)
นับครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
กับการเดินทางมาที่นี่ของฉัน
ก่อนหน้านี้ การใช้ชีวิตของฉัน
ก็ดำเนินไปตามปกติของปุถุชนคนธรรมดา
ไม่เคยรู้หรือสังเกตุเลยว่า
ยังมีคนกลุ่มหนึ่ง กับอีกแง่มุมหนึ่ง
อาศัยรวมอยู่กับฉัน...บนโลกนี้ด้วย
แม้จะเป็นอีกวิถีชีวิตก็ตาม
เป็นเพราะว่า
วงจรชีวิตที่ต่างกันหรือ
ทุกวันนี้เราเองก็มัวแต่สนใจแค่
ชีวิตของตัวเองจนลืมที่จะสังเกตุ
บางสิ่งรอบๆ ตัวไป... หรือเป่ล่า?
กลุ่มนักเรียน หรืออีกนัยคือ
ผู้ป่วย (อดีตผู้เสพยาเสพติด)
ในสายตาของใครหลายคน
นักเรียนที่นี่ เป็นเด็กที่สังคมไม่ต้องการ
และอยู่นอกสารบบของสังคมปกติไปแล้ว
แต่สำหรับครอบครัวของพวกเขานั้น
ยังคงต้อนรับและต้องการพวกเขาเสมอ
ตราบใดที่ความรักยังคงอยู่
ความหวังจึงยังไม่จางหายไป
สถาบันแห่งนี้...
จึงเป็นอีกหนึ่งทางเลือก
ของเหล่าบรรดาพ่อแม่ผู้ปกครอง
ด้วยความหวังสู่ทางสายใหม่
ให้กับลูกๆ อันเป็นที่รัก
"ต้องยอมรับความจริงให้ได้ว่า
ลูกเราติดยาเสพติด จริงๆ !!!
สังเกตุได้จากพฤติกรรม
ที่เปลี่ยนไป ของเขา
อย่ารอให้อะไรๆ มันก้าวข้าม
ในลำดับต่อๆ ไป เลย...
ก่อนที่จะแก้ไขไม่ทันการณ์
คุยกันปรึกษากันแล้ว...
ก็เลยตัดสินใจพามาที่นี่
ไม่แคร์หรอก ว่าชาวบ้านจะพูดยังไง
ขืนมัวแต่สนใจคนครหา
คนที่จะแย่ ก็คือลูกของแม่...
ลูกแม่แค่พลาดพลั้งไป และกำลังเรียนรู้
เพื่อการแก้ไข เท่านั้นเอง..."
คำพูดจากแม่คนเดิม
จากบทสนทนาระหว่างฉันกับเธอ
มันทำให้ฉันสัมผัสถึงหัวใจที่เปี่ยมด้วย
ความรัก และความหวัง โดยแท้จริง
ยาเสพติด ไม่ใช่ปัญหาใหม่สำหรับเรา
มันคือปัญหาเรื้อรังฝังลึกสู่อณูของสังคมมานาน
ที่หลายๆ ฝ่ายต่างพยายามหาวิธีแก้ไขทุกรูปแบบ
แต่จะมากน้อย จริงจัง จริงใจแค่ไหนนั้น
คงขึ้นอยู่กับอุดมการณ์
และปัจจัยต่างๆ อีกเช่นกัน
ถึงอย่างไร
ฉันก็คิดว่า สถาบันครอบครัว
คือจุดเริ่มต้นและตัวแปรหลักของทุกปัญหา
ศาสนายังคงจำเป็นและเป็นเครื่องมือที่สำคัญ
ในการขัดเกลาบุคลากรในครอบครัวอยู่
เสียงคลื่นกระทบฝั่ง ยามบ่ายคล้อย
พร้อมลมเย็นๆ พัดมาให้คลายร้อน
กลุ่มผู้ปกครอง ที่มาเยี่ยม
ต่างจับกลุ่มนั่งตามจุดต่างๆ
ทุกวันศุกร์ คือวันที่เด็กๆ หยุดพักผ่อน
จากการฝึกฝนเล่าเรียน
วันนี้จึงเสมือนวันของการเยี่ยมเยือน
โดยปริยาย...
ฉันแอบเห็นรอยยิ้มแห่งความสุข
ฉาบบนใบหน้าของเหล่าเด็กนักเรียน
ที่มีพ่อแม่พี่น้องมาเยี่ยม
แต่ในขณะเดียวกันนั้น
ก็เหลือบเห็นความเศร้าในแววตา
ของเด็กอีกหลายคน...
ที่เฝ้ารอ...
ใครบางคน...มาแวะเวียน
ยังมีต่อน่ะค่ะ
