ความทรงจำ..หรือ..ตำนาน
ณ หมู่บ้านกรือเซะ
แม่ครับ...แม่ครับ...แม่คร้าบๆๆๆๆๆๆๆ (ฮาบีฟเด็กน้อยอายุ 6 ขวบละเมอสุดเสียง)
เป็นอะไรฮาบีฟ ลูกละเมออีกแล้วใช่ไหม? (แม่ถาม)
แม่ครับ!หมู่ บ้านของเราเกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกจึงฝันเห็นผู้คนนอนตายกลาดเกลื่อนเต็มไปหมด หนึ่ง ในนั้นก็มีพ่ออยู่ด้วย แม่ช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยเถอะครับ ผมจะได้ไม่ต้องเป็นอยู่แบบนี้ทุกๆคืน
...เมื่อวันที่ 28 เมษายน 2547 หมู่บ้านเราเหมือนโดนคำสาบ มีเยาวชนมุสลิมได้ปะทะกับกองกำลังทหารตำรวจที่มัสยิดกรือเซะ เหตุการณ์ในวันนั้นมีผู้คนล้มตายมากมาย พ่อบอกแม่ว่า “พ่อจะไปเข้าเฝ้าอัลเลาะฮฺ”พ่อไปละหมาดซุบฺฮิที่มัสยิดแล้วพ่อก็ไม่กลับมาอีกเลย ความตายในวันนั้นไม่มีใครให้คำตอบได้เว้นแต่อัลเลาะฮฺผู้ทรงสร้างเรามาเท่านั้น เพราะฉะนั้นลูกต้องเคารพและภักดีต่อพระองค์ให้มากๆ เพื่อที่ว่าวันหนึ่งลูกจะได้ไปอยู่กับพ่อบนสวรรค์...
ครับแม่! ลูกจะทำอีบาดะฮฺให้มากๆ ลูกจะได้ไปอยู่กับพ่อบนสวรรค์
หลังจากวันนั้น ฮาบีฟก็หลุดพ้นออกมาจากภวังค์แห่งความฝันที่ไม่อาจบอกได้ว่าเป็น “ความทรงจำหรือตำนาน”
28 เมษา สองพันสี่
คือวันที่ต้องจดจำไป่แปรผัน
ร้อยเจ็ดศพจบลงเรียงรายกัน
มิมีวันประวัติศาสตร์จะลืมเลือน
“กรือเซะ” นี้คงจะเป็นเช่นตำนาน
ชนกล่าวขานความชั่วร้ายหาใดเหมือน
หลากปัญหาสารพันคอยย้ำเตือน
ความบิดเบือนหรือถูกต้องที่ทำไป
เสียงดัง “ปัง” กู่ก้องอยู่ในหู
สอนให้รู้สิ่งดีชั่วเป็นไฉน
ทุกสิ่งที่ก่อเกิดขึ้นเหตุผลใด
คืออะไรบอกด้วยช่วยตอบที
อดีตแสนเจ็บปวดให้พ้นผ่าน
สิ่งวันวานจำใส่ใจอย่าหน่ายหนี
เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นเช่นเวที สร้างคนดีหรือคนชั่วตรึกไตร่ตรอง
ภาพเหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นแค่การตัดสินเพียงแค่สายตา อาจนำพาห้วงเวลาแห่งความขัดแย้งที่จะทิ่มแทงความรู้สึก ฉุกคิดสักนิด สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นคืออะไร...ใคร ใคร ใครช่วยตอบผมที
