หกรอมฎอนตากใบ: ขาดอากาศให้ความเป็นธรรม
ฝนพร่ำริน ฟังเสียงฝนด้วยใจหวาดหวั่น
หวั่นไหวหวนย้อน นึกถึงพี่น้องของเรา
เราชื่นฉ่ำกับรอมฎอน เดือนที่เตือนความจำฉัน
ฉันอดกลางวัน ฉันอิ่มกลางคืน
คืนนี้รอมฎอน เย็นยะเยือกเมื่อหวนรำลึก
ลึกบาดใจดวง เมื่อเป็นวันคืนของความตาย
ตายรู้ว่าตาย ! เพราะไม่มีอากาศให้ประทั่งความจริง
ความจริงอันเจ็บปวด ปวดร้าวระทึก
ทึกทักล่วงหกปี อากาศก็ยังไม่มีให้ฉันหายใจ
ใจรำลึกหกปี ยุติลมหายใจของความเป็นธรรม
ธรรมดาของความเป็นธรรม ที่มีให้ต่อดินแดนอันใต้สุด
สุดจนฟ้ามิอาจมองเห็น ดินแดนที่แห้งแล้งแสนยาวนาน
นานแสนนานที่เฝ้ารอ ความเป็นธรรมอันเขียวขจี !!!
