เราต่างรับทราบกัน
นาร้างผืนนั้นไม่มีคนเฝ้า
ป่ายางรกร้างที่ไร้คนถ่าง
ใบหน้าผู้เฒ่าดูโศกเศร้า
เส้นผมเริ่มร่วงโรย
เสียงนกกรงยังร่าเริง
ขันเช้าขันบ่ายยังแจ้วแจ้ว
เราขอบันทึกวาทกรรม
แห่งความปวดร้าว
และการดิ้นรนแห่งมาตุถูมิ
ภาษาของเราเริ่มวิบัติ
ถูกถ่ายทอดในเวอร์ชั่นใหม่
เวอร์ชั่นที่สิ้นความหมาย
ด้วยผู้เขียนอันเปื้อนเลือด
เราขอเก็บความทรงจำ
บนใบหน้าที่หม่องเศร้า
แผ่นดินยังร้องไห้
ด้วยเสียงกัมปนาท
โฮร้องโหยหาความเมตตา
บ้านเกิดของเรา
เรารักบ้านเกิด
บ้านเราที่รัก
ยังมีเมฆดำโอบล้อม
ดวงตาอันขื่นขม
เปี่ยมล้นแห่งคำถาม
เราต่างรู้สึก
เราต่างสำนึก
เราต่างเรา
บันทึกถ้อยคำ
ที่เคยเห็นพบ
เราต่างสัญญา
ว่าเราจะบันทึก
ถึงความเป็นไปของเรา
ถึงเธอ....
