อาลัยนิตยสารเนชั่นสุดสัปดาห์
รศ.ดร.วินัย ดะห์ลัน
จำไม่ได้ว่าผมเริ่มเขียนบทความให้กับเนชั่นสุดสัปดาห์ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ไม่ใช่เดือนมิถุนายน พ.ศ.2535 ที่เนชั่นสุดสัปดาห์เริ่มเปิดตัวออกสู่ตลาดอย่างแน่นอน ลองพยายามทบทวนความจำที่ค่อนข้างไร้ระบบของตนเอง กระทั่งเริ่มจดจำได้บ้างแม้จะลางเลือนเต็มทน
ผมเขียนบทความตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์และนิตยสารครั้งแรก เมื่อเดือนพฤษภาคม พ.ศ.2535 ตอนนั้นเป็นอาจารย์อยู่ภาควิชาเคมี คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง โดยเขียนบทความทางการเมืองลงในนิตยสารดอกเบี้ยการเมืองซึ่งมีคุณศิราพร วิลาวัลย์ เป็นบรรณาธิการ เธอเป็นครูคนแรกที่สอนผมเขียนหนังสือ จากนั้นจึงได้รับการเชื้อเชิญให้เขียนบทความทางการเมืองลงตีพิมพ์ในนิตยสารดอกเบี้ยการเมืองเป็นประจำ เราร่วมงานกันจนกระทั่งนิตยสารฉบับนี้ปิดตัวลงใน พ.ศ.2537 คุณศิราพรย้ายไปเป็นบรรณาธิการอยู่ที่สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์โดยไม่ลืมที่จะกระเตงผมไปด้วย ผมเพียงขอเปลี่ยนจากเขียนบทความทางการเมืองไปเขียนบทความด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแทนโดยอยู่ที่สยามรัฐกระทั่งคุณศิราพรเสียชีวิต ก่อนหน้านั้นเธอขอกับผมว่าอย่าทิ้งสยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์ ผมรักษาคำสัญญาโดยอยู่กับนิตยสารฉบับนี้มาจนทุกวันนี้นานเกินยี่สิบปีแล้ว
งานเขียนกับเครือเนชั่น ผมเริ่มเขียนบทความทางการเมืองลงในหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจตั้งแต่กลาง พ.ศ.2535 จนถึงกลางปี 2536 ก็ยังคงเขียนอยู่เพียงแต่ผมย้ายจากมหาวิทยาลัยรามคำแหงมาเป็นอาจารย์ที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย กระทั่งวันหนึ่งช่วงเดือนกันยายน 2536 คุณองอาจ พึ่งพาณิชย์ บรรณาธิการนิตยสารเนชั่นสุดสัปดาห์แวะมาที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยเพื่อพบผมพร้อมกับรองศาสตราจารย์ ดร.วิชัย เชิดชีวศาสตร์ ที่ห้องอาหารศาลาพระเกี้ยว อาจารย์วิชัยเพื่อนผมคนนี้เขียนบทความอยู่ด้วยกันในกรุงเทพธุรกิจ เป็นนักเขียนที่เคยเฉียดรางวัลซีไรท์มาแล้วกับเรื่องสั้นรวมเล่มในนามณัฐ ศาสตร์ส่องวิทย์
คุณองอาจชวนผมกับอาจารย์วิชัยไปช่วยเขียนที่นิตยสารเนชั่นสุดสัปดาห์ งานเขียนของผมที่เนชั่นสุดสัปดาห์จึงเริ่มตั้งแต่ปลาย พ.ศ.2536 เปลี่ยนแนวจากการเมืองมาเป็นอาหารและโภชนาการโดยดูแลสองคอลัมน์คือฉลาดบริโภคและนิทานอาหาร เขียนอยู่ที่เนชั่นสุดสัปดาห์กระทั่งผ่านวิกฤติการณ์ต้มยำกุ้งใน พ.ศ.2541 มีการลดนักเขียนภายนอกลงมากมาย โดยผมยังคงหนังเหนียวอยู่กับเนชั่นสุดสัปดาห์มาได้จนถึงปลายเดือนมิถุนายน 2559 สัญญาณไม่ดีถูกส่งออกมาจากเนชั่นสุดสัปดาห์เป็นครั้งแรกเมื่อบรรณาธิการแจ้งผมว่าทางสำนักพิมพ์กำหนดนโยบายใหม่ว่านักเขียนจะใช้คนในสำนักพิมพ์เท่านั้นเพื่อลดค่าใช้จ่ายลง เท่านี้ก็รู้ทันทีว่าเนชั่นสุดสัปดาห์คงไปไม่รอดเช่นเดียวกับนิตยสารและหนังสือพิมพ์หลายฉบับที่ทะยอยปิดตัวไปก่อนหน้านี้
ผมหยุดงานเขียนที่เนชั่นสุดสัปดาห์มาได้เกือบปีจึงได้รับข่าวร้ายอีกครั้งว่าวันที่ 2 มิถุนายน 2560 เนชั่นสุดสัปดาห์ขอตีพิมพ์ฉบับสุดท้าย ฟังแล้วใจมันสะเทือนบอกไม่ถูก นิตยสารรายสัปดาห์ที่มีเนื้อหาดีๆหายไปแทบหมดแผงหนังสือ แต่ไม่อยากคิดว่าหนึ่งในนั้นคือเนชั่นสุดสัปดาห์ นิตยสารที่ผมแสนรัก ปลายสัปดาห์นี้และสัปดาห์หน้าผมจะไปหาซื้อเนชั่นสุดสัปดาห์มาเก็บไว้เป็นความทรงจำ อย่างน้อยให้ได้ตระหนักรู้ว่าผมเคยเป็นคอลัมนิสต์เขียนบทความดีๆสร้างสรรแฟนได้มากมายให้กับนิตยสารฉบับนี้ ไม่น่าเชื่อว่าผมอยู่กับเนชั่นสุดสัปดาห์นานถึง 23 ปี
ภาพนิตยสารเนชั่นสุดสัปดาห์ที่นำมาแสดงคือฉบับสุดท้ายที่มีบทความของผม
