ใครที่กล่าวว่าเชื้อชาติเมอลายูไม่มีตัวเขียนในภาษาที่บ่งบอกถึงเชื้อชาติของพวกเขาเอง? ก่อนที่ตัวเขียนรูมีจะถูกใช้เป็นตัวเขียนในภาษาเมอลายู ชาวเมอลายูเคยใช้ตัวเขียนมาแล้วอย่างน้อย 4 รูปแบบตัวอักษร ได้แก่ เรินจง (Rencong), กาวี (Kawi), ปาลาวะ (Palava), และญาวี (Jawi) ใน 4 รูปแบบที่กล่าวมานี้ มีเพียงอักษรเรินจงเป็นที่รู้จักกันว่าเป็นตัวเขียนเมอลายูต้นแบบ แต่น่าเสียดายเป็นอย่างมากที่อักษร เรินจง กาวี และปาลาวะ ได้สูญหายไปแล้ว จนอักษรญาวีเข้ามาแทนที่ แต่ก็ตกอยู่ในสถานะหายใจรดต้นคอ
ประวัติศาสตร์แห่งอักษรเรินจง
อักษรเรินจงเคยถูกนำมาใช้ในภาษาทางการในภาษาเมอลายูในสมัยโบราณ (สมัยก่อนการมาถึงของวัฒนธรรมอินเดียในดินแดนเมอลายู)
อักษรเรินจง คือตัวอักษรเมอลายูดั่งเดิมที่ชาวเมอลายูนำมาใช้สมัยโบราณ ด้วยระบบการเขียนภาษาเมอลายูโบราณ เรินจงยังถูกเรียกว่าอักษร “ตัวเฉียง” และเป็นที่รู้จักในอักษรดังกล่าวเนื่องว่าตัวอักษรเป็นตัวเฉียง อักษรเรินจงพบว่ามีอยู่ก่อนอักษรญาวากูโน (ตัวเขียนกาวี) นอกจากนี้อักษรดังกล่าวยังถือว่าเป็นตัวเขียนเมอลายูที่ยาวนานที่ใช้ในหนังสือทางการภาษาเมอลายูมาตั้งแต่ คริสต์ศตวรรษที่ 6 ในสมัยอาณาจักรศรีวิชัยดินแดนสุมาตรา อย่างไรก็ตามน่าเชื่อว่าตัวเขียนเรินจงถูกใช้มานานตั้งแต่ก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 3
อักษรนี้ได้ถูกสร้างขึ้นด้วยจินตนาการของชาวเมอลายู ด้วยการเลียนแบบรูปร่างของกิ่งก้านสาขา ของกิ่งไม้ และการไหลรินของแม่น้ำลำธาร ตัวเขียนเมอลายูโบราณนี้ถูกค้นพบเมื่อปี ค.ศ.1892 บนแท่นเสาหิน ศิลาจารึก ที่โกตากาปูรฺ เมืองโกตากาปูรฺ บังกาบารัต สุมาตรา ประเทศอินโดนีเซีย นอกจากเรินจง อักษรกาวี และปาลาวะ (ทั้งสองมาจากอินเดีย) ยังเป็นภาษาทางการในสมัยเมอลายูโบราณ แต่กระนั้นอักษรเรินจงเปรียบเสมือนอักษรหนึ่งที่เป็นการสร้างสรรค์มาโดยชาติพันธุ์เมอลายูโดยปราศจากอิทธิพลจากชนชาติที่นอกเหนือนูซันตาราหรือโลกเมอลายู
การใช้ตัวอักษรเรินจง กาวี และปาลาวะ ชาวเมอลายูโบราณได้เขียนไว้บนเปลือกไม้ หนังสัตว์ ใบตาล โลหะแผ่น และบนแท่นหิน (รวมถึงศิลาจารึก)
การบันทึกด้วยตัวอักษรเรินจงบนไม้ไผ่
แท่งไม้ไผ่ไว้สำหรับบันทึกด้วยอักษรเรินจง
ขณะที่เริ่มมีการเผนแพร่อิสลามในหมู่เกาะเมอลายู ชาวเมอลายูคลาสสิก(โบราณ)พยายามที่จะยังคงอักษรเรินจง (ตลอดจนกาวี และปาลาวะ) เพื่อเขียนเกี่ยวกับอิสลาม พวกเขาค้นพบกว่าทั้งสามไม่เหมาะสมและไม่สามารถที่จะออกเสียงคำใหม่ๆจากอัล-กุรอาน และฮาดิษอย่างถูกต้อง จากการสร้างหรือเติมอักษรใหม่ในตัวเขียนเรินจง กาวี และปาลาวะ ชาวเมอลายูโบราณได้ตัดสินเพื่อที่จะยกเลิกตัวเขียนทั้งสามรูปแบบ ฉะนั้นชนชาติเมอลายูจึงได้ทดลองที่จะทดสอบในการใช้อักษรอาหรับ ด้วยเสียงสะกดในภาษาเมอลายู ผลที่ได้ เกิดตัวเขียนญาวี(Jawi) ที่มาจากตัวอักษรอาหรับด้วยการเติมตัวอักษรลงไป และใช้ในภาษาทางการของเมอลายูโบราณ อย่างไรก็ตามอักษรเรินจงยังคงใช้ในพื้นที่มีนังกาเบา และเกาะสุมาตราตอนใต้ (บังกาเหนือ และปาเลมบังเหนือ) ตอลดจนศตวรรษที่ 18 ก่อนที่ชาวโปรตุเกสจะมายึดครองอินโดนีเซีย
ตัวเขียนกาวี และปาลาวะ สมัยที่เป็นภาษาทางการในภาษาเมอลายูโบราณหลังจากที่ถูกนำเข้ามาโดยพ่อค้าจากประเทศอินเดีย
ตัวเขียนญาวีได้เปลี่ยนบทบาทของตัวเองมาเป็นภาษาทางการของภาษาเมอลายูโบราณหลังจากการเข้ามาของศาสนาอิสลามในหมู่เกาะเมอลายู (ตัวอักษรภายในวงกลมเป็นเอกลักษณ์ของภาษาเมอลายู และไม่มีอยู่ตัวเขียนอาหรับ)
(หมายเหตุ: คลิกอ่านเวอร์ชั่นภาษาญาวีที่ اكسارا رينچوڠ توليسن ملايو اصلي )
