แรกพบ... (ชื่อเขา)

 

แรกพบ... (ชื่อเขา)

ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ เป็นวันที่ต้องหา แผนในการท่องเที่ยว และเดินทางไปที่ไหนสักแห่ง โดยไม่ได้กำหนดตายตัวว่า จะต้องเดินทางรูปแบบไหน แต่ยังคงคอนเซปเดิมของตัวเอง แบกเป้ และ ใช้งบต่อทริปแบบประหยัด เป็นคอนเซปเดิมที่ยึดกับตัวเองตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เพื่อได้เอาเงินที่สะสมจากค่าขนมมาเป็นค่าใช้จ่ายให้กับประสบการณ์ข้างนอกได้บ้าง

“สนใจไปปีนเขาใหม” เป็นคำชวนจาก ทีมที่จะไปปีนเขาวันเสาร์ ที่ 15 และวันอาทิตย์ที่ 16 ตุลาคม 2559 ที่ผ่านมา ฉันคงไม่นั่งทบทวน หรือจินตนาการสภาพของตัวเองตอนปีนเขาว่าจะเป็นอย่างไร

เลยตอบไปทันทีว่า “สนๆๆ ว่าแต่ไปที่ไหน “

“กูนุงนอกชาน สุไหงปาดี ตั้งอยู่ที่ บ้านโคกโก ม.2 ต.โต๊เด็ง อ.สุไหงปาดี จ.นราธิวาส กูนุงนอกชาน เป็นลานหินขนาดใหญ่ ตั้งอยู่บนยอดเขาปีแนมูดอ สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 300 เมตร ตั้งอยู่ที่บ้านโคกโก ม.2 ต.โต๊เด็ง อ.สุไหงปาดี จ.นราธิวาส กุนุงนอกชานมีถ้ำอยู่ด้านล่าง ลานหินที่ยืนออกไปคือหลังคาถ้ำคล้ายกับนอกชานบ้าน คนเดินป่าที่พบจึงเรียกว่ากูนุงนอกชาน” (เพจ Travel man)

เอาเข้าจริงแล้ว การปีนป่าแบบจริงๆจังๆ ไม่ค่อยได้เกิดขึ้นกับตัวเองเสียสักเท่าไหร่ ทริปนี้คงเป็นทริปแรกที่ได้เดินป่า และไปนอนบนหน้าผา นับเป็นประสบการณ์แรก ที่จะได้สัมผัส แต่อย่างว่า ฉันเองก็มีหวั่นๆ หน่อย เพราะการไปครั้งนี้ เราไปกันแค่สี่คน พวกเราเดินขึ้นเขาประมาณ สี่โมงครึ่งในตอนเย็นของวันเสาร์ จะต้องทำการสะพายเป้ตลอดการปีนเขา ซึ่งในกระเป๋าจะมีจำพวก ขวดน้ำ เต้นท์ ขนม นมเนย รวมถึง เสื้อผ้าอีกชุดถูกจัดเก็บไว้พร้อมกัน แต่การเดินขึ้นเขาของพวกเราในวันนี้ไม่ได้เดินขึ้นอย่างเดียวดาย เพราะจะมีทีมพี่ในชุมชน พี่ชาติ และพี่ๆอีกสามท่าน ที่คอยดูแลพวกเราตลอดการปีนเขาในครั้งนี้

“ อ้าวๆ อย่าเงียบ อย่าจ้องเพียงเป้าหมายเท่านั้น พูดคุยกันด้วย จะได้ไม่เหนื่อย”

เสียงตะโกนจาก พี่ๆที่คอยคุมด้านหลังอยู่ เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ เรียกเสียงหัวเราะ ให้คลายความเครียด และความเหนื่อยระหว่างการเดินขึ้นเขา ซึ่งตลอดระยะการเดิน เราต่างกังวลว่า ฝนจะตกลงมาใหม เราจะเดินช้าหรือเปล่า แต่สำหรับฉันสิ่งที่กังวลมากที่สุดคือ “ฉันจะเดินถึงจุดหมายใหมเนี้ย”

ประโยคทำลายความเงียบจากพี่ๆเขาเมื่อครู่ ฉันเริ่มจะยิ้มออก และมีปฎิกิริยาทั้งการหยอกล้อ คุยสนุก พักบ้าง จิบน้ำบ้าง ให้หายเหนื่อย นับว่าสนุกไปอีกแบบเมื่อไม่ต้องกังวลถึงจุดหมายมากนัก แต่ระยะเวลาใกล้ถึงที่หมายก็ได้สังเกตเห็นกองขยะที่ถูกวางอย่างเป็นกอง ใต้หินใหญ่ เลยถามพี่เขาว่า มีคนก่อนหน้าเราขึ้นมาบนนี้ใช่ใหมค่ะ “น่าจะใช่ ก่อนหน้าที่จะขึ้น พี่ก็ได้ชี้แจงแล้วว่า หากเดินป่าเสร็จเมื่อมีเศษขยะให้นำมาทิ้งข้างล่างได้ แต่....(พี่เขาหยุดไม่อธิบายต่อ) จนกระทั่งพี่อีกคนที่เดินมาด้วยกัน เอ่ยว่า “บางวันพวกพี่ต้องเดินขึ้นมาเก็บขยะที่ถูกทิ้งระหว่างทาง” ฉันคิดว่า ก่อนที่จะถึงจุดหมาย เราก็ต้องผ่านระหว่างทางที่จะไปถึง ซึ่งความสะอาดก็นับเป็นอีกข้อที่เหล่านักเดินป่าก็ปราถนาไม่ใช่น้อย ดังนั้นแล้ว เรื่องการทิ้งขยะนับเป็นสิ่งที่แต่ละคน แต่ละทีมสามารถที่จะรับผิดชอบ และจัดการด้วยตัวเองได้

เมื่อไปถึงบนหน้าผา สิ่งแรกที่ได้เห็นเป็นจุดเด่นคือ ก้อนหิน สีดำ สองก้อนวางใกล้เคียงกัน ภูเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้า ลานหินที่วางพอสมควรให้กางเต้นท์ และ ก่อไฟ ต้นไม้ที่มีใบสีเขียวขจี ตัดสลับกับ ต้นไม้ที่ใบไม้สีทอง ถูกวางเรียงกัน ความสดชื่นจากสายลมที่สัมผัสใบหน้า ให้หายเหนื่อยจากการเดินป่า เป็นสิ่งที่มีพลัง เป็นสิ่งที่วิเศษ ไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมเพื่อนบางคนถึงหลงใหลในการปีนเขานัก วันนี้ฉันได้เห็นผลตอบแทนของเหงื่อที่เปื้อนเสื้อ ขาที่เกร็งเวลาเดินขึ้นเขา ฝ่ามือที่มีรอยแดงจากจับไม้เท้า เศษดินที่เลอะรองเท้า และ บ่าที่เมื่อยจากการแบกเป้ ทุกอย่างคุ้ม สุดๆ หายเหนื่อยเป็นปลีกทิ้งเลย

“เราจะรู้ได้อย่างไรว่า สิ่งที่เราทำนั้น หรือสิ่งที่เราเห็นมันใช่ หรือไม่ใช่สำหรับเรา “ คำถามนี้สร้างรอยยิ้มให้กับฉันไม่น้อยเพราะ ตอนที่ฉันอายุเท่าน้องเขา ฉันก็ตั้งคำถามนี้กับตัวเองเหมือนกัน สุดท้ายฉันจึงได้ตอบน้องเขาไปว่า เราไม่สามารถที่จะรู้ได้หรอกว่า กิจกรรม สาขาที่เรียน หรืออาชีพ มันใช่หรือเปล่าสำหรับตัวเรา เพราะ ทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิต เราจำเป็นที่จะต้องทดลอง การเสี่ยงตัวเองหลังจากการตัดสินใจ การได้ลองสักตั้ง กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มันเป็นสิ่งที่ท้าทายที่สุดแล้ว “ เชื่อเถอะว่า การได้ลองอะไรบางอย่าง แม้มันจะไม่ใช่ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่อย่างน้อยมันก็ได้ให้รสชาติของการทดลองครั้งนั้นให้กับเรา”

ขอขอบคุณภาพสวยๆจาก เพจ คิดถึงเขา-The mountains are calling me

ขอขอบคุณข้อมูลเกี่ยวกับ กูนุงนอกชาน จาก (เพจ Travel man)