Skip to main content

 

จากมุมมองของเด็กคนหนึ่ง........

        

                 "ประชาชนโดยทั่วไปโดยส่วนใหญ่ของประเทศไทย  ถ้าไม่นับรวมคนในพื้นที่ภาคใต้แล้ว น้อยคนนักที่จะรู้จัก “ชาวมลายู” หรือ “ ภาษายาวี” แม้กระทั่ง “ศาสนาอิสลาม” อย่างแท้จริง หากไม่ได้สนใจในประเด็นต่างๆที่เกี่ยวกับพื้นที่จังหวัดชายแดนใต้อย่าง ยะลา ปัตตานี นราธิวาส และจังหวัดอื่นๆที่มีชาวมลายูอาศัยอยู่ เนื่องด้วยประชากรในประเทศไทยส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธ และวัฒนธรรมประเพณีต่างๆ ระหว่างภาคเหนือ กลาง อิสาน และใต้ตอนบน มีความคล้ายคลึงสนิทสนมกันดี กอปรกับความรู้ความเข้าใจที่มีเกี่ยวกับชาวมลายูนั้นน้อยมาก และยังเป็นเรื่องที่น่าแปลกที่แบบเรียนสังคมศาสตร์ประวัติศาสตร์ของเด็กไทยไม่ได้มีข้อความ ข้อมูล รูปภาพ หรืออะไรก็ตามที่จะบ่งบอกความเป็นรัฐปัตตานีที่เคยรุ่งเรืองทั้งทางด้านการเมือง เศรษฐกิจ วัฒนธรรม ก่อนถูกสยามตีเอาเป็นเมืองขึ้น แต่กลับมีเรื่องราวการชูเชิดบรรพบุรษ ยกย่องคุณงามความดีต่างๆนานาทั้งๆที่บางทีก็ไปฉกชิงวิ่งราวกระชากยื้อยุดตีชิงบ้านเมืองแล้วยังไปบีบกดอัตลักษณ์ของชาวบ้านเขา

           แล้วอย่างนี้เยาวชน...จะถูกปลูกฝังให้รักชาติโดยตำราเรียนเชิดชูบรรพบุรุษ เบียดบดบังความรุ่งเรืองของชาติอื่นหรือ ทั้งๆที่รัฐปัตตานีและเราก็อยู่ใต้ชายคาเดียวกันมาร่วม 200 ปี แต่เรายังไม่รู้อะไรเกี่ยวับพวกเขาเลย?

           ฉะนั้นแล้วเมื่อพูดถึงชาวมลายูคนส่วนใหญ่ที่ถูกปลูกฝังโดยระบบ จะไม่รู้จักเลยว่าเขาเป็นใครและมีวิถีชีวิตในแบบไหน ใช่พวกแขกมั้ย? ฯลฯ

          และเมื่อเกิดความสงสัยและใคร่รู้จะมีหน่วยงานหรือสถาบันทางการศึกษาแห่งใดจะให้ความรู้ความเข้าใจในเรื่องนี้อย่างถ่องแท้?

         หรือเอาเป็นว่าใครสนใจก็ไปหาเอาเอง?

 

 

แล้วท่านผู้ใหญ่ทั้งหลาย...มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร?"