พินัยกรรมของพ่อ
ลูกเอย
เจ้าเห็นนั่นไหม
เนินดินที่เป็นดอนคลื่น
ที่ทอดยาวเรียงรายอย่างเป็นแถว
ที่เรียกว่ากูโบร์
ที่นั่น
เป็นที่ที่ไม่มีใครอยากจะไป
ไม่มีใครอยากมาพักผ่อน
ถึงจะเงียบสงัดร่มรื่น
แต่ผู้คนเลือกที่จะไปพักผ่อนยังที่อื่น
ลูกเอย
ในกูโบร์แห่งนี้
มีอะไรอีกมากมายให้เราได้ค้นคิด
ทุกคนล้วนต้องมาที่นี่
ไม่ว่าเขาจะยากจนสักแค่ไหน
ไม่ว่าเขาจะร่ำรวยสักเพียงใด
สุดท้ายก็เท่ากัน
ไม่มีใครเหนือใครหรอกลูกเอย
นอกจากการงานที่ได้สร้างไว้
ฝูงแพะฝูงแกะตกแก่ทายาท
ผืนดินหลายสิบไร่กลายเป็นมรดก
ตกทอดอยู่ในโลกมนุษย์
ลูกเอย
ที่นี่อีกเช่นกัน
ทั้งชายหญิงและดีร้าย
ต่างเข้าแถวตามบัตรคิว
ถูกส่งมาที่ละคนสองคน
ลูกเอย
ข้างในนั้น
มันกว้างแค่ไหนลูกก็รู้
มันแคบแค่ไหนลูกก็ทราบ
อยู่เพียงลำพัง
กลัวมากกว่าเหงา
ประตูทางเข้าถูกปิดตาย
มันมืด
แต่ใช่ว่าแสงจะมืดเสมอไป
หากว่าลูกอยู่บนโลกนี้ทำความดี
ลูกอาจจะพบกับความสว่าง
ความสว่างจะอยู่กับลูก
ลูกเอย
ความตายไม่ใช่ความฝัน
ความตายคือความจริง
ชีวิตหลังความตาย
คือชีวิตที่ไม่ตายอีกแล้ว
ลูกเอย
ความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวหรอก
ลูกอยู่กับเขาเขาก็อยู่กับลูก
ถึงลูกจะเกลียดเขาเขาก็ยังรักลูก
ถึงลูกจะหนีไปจากเขาเขาก็ย่อมอยู่กับลูก
ถึงลูกไม่อยากตายเขาก็ยังปรารถนาในตัวลูก
ถึงลูกไม่ศรัทธาเช่นนั้นเขาก็ยังเชื่อมั่นในตัวลูก
ลูกเอย
นี่คือบันทึกของคุณพ่อ
ถึงลูกไม่รักพ่อพ่อก็ยังรักลูก
หากพ่อได้จากไปมิทันได้ลา
นึกเสียว่าบันทึกนี้คือมรดก
พินัยกรรมสั่งเสีย
จงเตรียมตัวให้พร้อม
ในการเดินทางสู่ภพหน้า
ลูกเอย
ถึงวันนั้นแล้ว
ทางใครก็ทางมัน
อับดุลเลาะ วันอะฮ์หมัด
