บันทึกเรื่องเล่าจากคนต่างถิ่น :นี่กระมังคือเหตุผลที่เลือกอยู่ในควันปืน

       ท้องฟ้าสีเทา  แสงทิวารุ่ง เช้าสลัวๆ ความกล้าและกลัวอาจก่อเกิดขึ้นกับทุกคนที่มาเยือนพื้นที่แห่งนี้ พื้นที่สามจังหวัด(ชายแดน) ภาคใต้ เช้าวันศุกร์ทุกๆเช้ายังมีกลุ่มที่ใช้นามแฝงของกลุ่มว่า "เสียงเล็กๆ" มุ่งมั่นดั้นด้นจากปัตตานีสู่พื้นที่ที่ใครอีกหลายคนยังคงกล้ากลัวที่จะเข้า ไปเยือนพื้นที่ที่เรียกว่า "ยะหา" จังหวัดยะลา ตลอดเส้นทางสองข้างทางของถนนสายปัตตานีมุ่งสู่ตัวเมืองยะหา คือ ห้วงเวลาของบทพิสูจน์ที่ทุกคนในกลุ่มต่างต้องมุ่งหน้าแม้วันเวลาจะมีอุปสรรค นานับประการให้ผ่านพบ แต่ด้วยใจมุ่งมั่นที่จะร่วมกันผลักดันวิถีแห่งคนดี คือ การนำสิ่งที่ตนมีสู่เพื่อนพ้องน้องพี่ที่ควรจะได้รับ นั่นคือ "การคืนครูให้นักเรียน"

 

 

 

 

       สิ่งที่อยากให้ใครต่อใครตระหนักว่า...บนพื้นที่แห่งนี้ยังมีชีวีที่มีชีวิต ยังรอคอยการกลับมาของ ครูด้วยหัวใจ "คืนครูให้นักเรียน" วันนี้หลายพื้นที่อาจเริ่ม แต่ก็ อยากให้หลายพื้นที่แห่งนั้นมีพื้นที่แห่งนี้เพิ่มเติม สิ่งนี้ให้เยาวชนในพื้นที่แห่งนี้บ้าง เพราะเชื่อว่าเมื่อกาลเวลาผ่านพ้นล่วงเลยวันแล้ววันเล่า การเฝ้าคอยของเยาวชนในพื้นที่จะไม่เป็นการเฝ้าคอยครูอย่างไม่สูญเสียเวลา

 

 

           ครูต้องกลับมา ครูต้องกลับ ครูต้องกลับมานะ...นี่ คือคำพูดของน้ำตาที่ไหลลงตรงความทบทวนถึงบทบาทหน้าที่ ว่าชีวีชีวิตนับต่อจากนี้ บนพื้นที่ที่ยังคงมีกลิ่นไอของควันปืนอาจต้องดำเนินต่อไป แต่อย่าลืมว่าความจริงของการเป็นไปในชีวิต คือ ทุกคนต้องกลับ(บ้าน) และนี่คือเหตุผลของบันทึกนี้เมื่อถึงวันนั้น