เมื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...มีคำถามที่ชวนขบคิดมากมาย
จากเหตุการณ์ไอปาแย...จากนัยน์ตาความเศร้าโศก
สู่บทประพันธ์ที่ชวนขบคิด...โดย อ.มัสลัน มาหามะ กับ ฟูอ๊าด(สุรชัย) ไวยวรรณจิตร
จากนัยน์ตาอันเศร้าโศกนี้
จากการหันโยกของใบหน้า
เจ้าถูกล่ามโซ่จากมิจฉาชน
ท่ามกลางความมืดมิดของรัตติกาล
จากเสียงร้องของลูกรัก
จากความแหลกสลายของหัวใจ
จากความหวังพลันแหลกลาญ
จากความเจ็บปวดเกินบรรยาย
ร่างอันไร้วิญญาณถูกหาม
เจ้าได้สาบสูญลับไป
ถูกกลบมิดไปจากสายตา
เจ้าก็ถูกพรากจากจร
ความชอกช้ำระทมทุกข์
เกินกว่าที่จะแบกรับ มิมีใครมาเหลียวแล
ถูกปิดกั้น ถูกกรีดกราย และดูถูกเหยียดหยาม
เมื่อต้องสูญเสียสามีสุดที่รัก
อุโมงค์แห่งความรันทดเส้นนี้
ความยากจนได้เบียดเข้ามาในชีวี
ลูกๆ ที่ยังเล็กอยู่นี้
ใครเล่าจะแลดูและดูแล
ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ
อาภรณ์แห่งรักเปียกสะอื้น
เฝ้าคำนึงถึงวันคืนผู้เป็นสามี
ที่ถูกจองจำอย่างนิจนิรันดร์
โอ้อัลลอฮฺ ได้โปรดพิพากษาพวกเขา
ที่ได้กระทำทารุณโหดเหี้ยมหาใดเปรียบ
ทุกอย่างที่อุปโลกน์ขึ้น
พระองค์เท่านั้นที่ทรงรับรู้
แด่พระองค์เท่านั้น
ฉันมอบหมายทุกสิ่ง
ฉันยอมขบเคี้ยวเศษแก้วนี้
อย่างเงียบๆ ท่ามกลางความพินาศดับสูญ
...วัลลอฮฺอะลัม.
