ว่าด้วยเรื่อง สุนัข (หมา)
คำว่า หมา เป็นสัตว์สี่ขาที่ชอบ เห่า ไล่ กัด หรือ ขี้เล่นกับคนที่ผ่านไปผ่านมาหน้าเคหสถานที่มันปกครอง จะพบมากในพื้นที่ที่เป็นพี่น้องไทยพุทธที่ใช้เลี้ยงเพื่อเป็นยามหรือเพื่อนเล่น แต่กระนั้นซิมันคงไม่สนิทกับใครง่ายๆนอกจากเจ้าของที่แสนดีของมัน เลยทำให้คนแปลกหน้า หรือ หน้าแปลกสำหรับมัน เป็นอันว่าต้องโดนมันไล่หรือเห่า หากสังเกตดวงตามันแล้ว มันช่างน่ากลัวตอนมันเห่า และน่าเตะตอนมันไล่ ทำเอาบิดมอเตอร์ไซค์แทบไม่ทัน
หลายคนแนะนำว่า ให้พกขนมบ้าง ไม้บ้างหรือให้ขับมอเตอร์ไซค์ให้ช้าลงจากเดิม เพราะมันจะคิดว่าคนจะทำร้ายมัน แต่สำหรับฉันคิดว่า จะพกอะไรแล้วไม่ดีเท่ากับพกใจและสติ หากมีสองสิ่งนี้ รับรองสติสตางค์ไม่แตกกระเจิงเป็นแน่
ว่าด้วยเรื่อง เส้นหมี่ เส้นก๋วยจั๊บ และเส้นใหญ่
ปัจจุบันนับเป็นเรื่องปกติที่สามเส้นนี้ต้องมีการจำหน่ายในองค์กรการทำงานขนาดใหญ่ไม่ว่าจะเป็นใน ชุมชนเล็กๆแล้วลามไปถึงสังคมใหญ่ ซึ่งองค์กรที่ชอบจำหน่ายอาหารประเภทเส้นก็ได้จำแนก เส้นประเภทใดควรอยู่ในชามใด และเส้นประเภทใดควรที่จะเพิ่มเติมลูกชิ้น แต่ลูกชิ้นคงไม่มีขนาดเดียวมันคงมีทั้งขนาดใหญ่ เล็ก หรือปานกลาง และองค์กรที่รับการจำหน่ายอาหารประเภทเส้นทั้งหลาย นับว่าเป็นที่กล่าวขานของลูกค้าที่ต่อแถวในการซื้อมัน แต่ต้องกลับไปเพราะเงินในการซื้ออาหารเหล่านี้ไม่เพียงพอ และก๋วยเตี๋ยวบางถ้วยก็มี หลายคนจับจองก่อนที่จะเปิดการตั้งแถวจำหน่ายเสียอีก
หลายคนคงจะ งง กับองค์กรที่จำหน่ายอาหารประเภทเส้นนี้เป็นอย่างมาก และพลอยทำให้ปุถุชนธรรมดาต้องหมดศรัทธากับคำว่า ยุติธรรม และ บริสุทธิ์ใจในองค์กรหลายองค์กรกันเลยทีเดียวเชียว
ว่าด้วยเรื่อง อาหารสติ๊กเกอร์
หลายคนคงจะสงสัยว่า อะไร คือ อาหารสติ๊กเกอร์มันทานได้ไหม แล้วหน้าตาอาหารเป็นอย่างไรอาหารสติ๊กเกอร์ที่ข้าพเจ้าหมายถึง คือ อาหารที่ไม่ฮาลาลกลับกลายว่า ฮาลาน ที่มุสลิมทานได้เพียงแค่เจ้าของร้านนำสติ๊กเกอร์แผ่นใหญ่ๆที่มีคำว่า ฮาลาล แล้วมาติดหน้าร้าน แวบเห็นเครื่องหมายนี้เป็นอันต้องเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว อาจด้วยความหิว หรือความอุ่นใจที่เห็นอาหารสำหรับมุสลิมวางจำหน่าย แต่หากลองเดินสำรวจดูสักนิด ระหว่างอาหารไม่ฮาลาลกับอาหารฮาลาลมันช่างเหมือนกันมาก อย่างกับว่า ทำมาครัวเดียวกัน แล้วมาแบ่งเป็นสองหม้อ คือเข้าใจในความหวังดีที่หลายคนคงเห็นใจสำหรับมุสลิมที่ทานหมูไม่ได้ หรือ ไม่สามารถทานอาหารที่ไม่ฮาลาลได้ ซึ่งคำว่า อาหารฮาลาลในที่นี้ตามที่เข้าใจ เป็นอาหารที่มาประกอบโดยไม่มี สัตว์ที่ฮารอม ซากสัตว์ หรือสิ่งต้องห้ามมาเจือปนในอาหารและอาจจะรวมถึงความสะอาดในการประกอบอาหารและบางคนที่เคร่งครัดกับการรับประทานจะไม่ทานอาหารที่ได้มาของคนต่างศาสนิกอื่นมาประกอบอาหารในการรับประทาน
ใช่ เพราะอาหารถือว่าเป็นอาวุธในการดำเนินกิจกรรมในชีวิตต่อไปข้าง ดังนั้นแล้วหากพิถีพิถันในเรื่องอาหารการกินก็จะทำให้การดำเนินชีวิตเต็มไปด้วยความสะดวกมากยิ่งขึ้น(เกี่ยวกันใหม)
ว่าด้วยเรื่อง ฮอร์โมนความคิดถึง
เมื่อการทำงานเกิดจากความจำเป็นที่ต้องพลัดพรากจากครอบครัวที่รัก สังคมที่รัก และวิถีชีวิตที่รัก ทุกอย่างก็ต้องมีการคิดถึงสิ่งเหล่านี้อยู่เสมอๆ และมันจะยิ่งตอกย้ำอารมณ์ความรู้สึกมากขึ้น เมื่อต้องนั่งคนเดียวในบรรยากาศตอนเย็นที่สายฝนสาดเข้ามาทางประตูหน้าต่าง เป็นอันว่าความคิดถึงต้องทำงานอย่างหนัก และมันทำงานคนเดียวไม่พอ ยังชักนำสหายสนิทของมันมาร่วมกันทำงานด้วย นั้นคือ น้ำตา เมื่อความคิดถึงมาเยือน ต่อมน้ำตาก็จะทำงานชะล้างดวงตาให้มีน้ำ มีนวลในดวงตาตลอดเวลา
ฮอร์โมนความคิดถึงถือว่าเป็นสิ่งที่ดีสำหรับฉัน เพราะตอนที่เราอยู่คนเดียวอย่างน้อยความตายด้านของเราไม่มี อีกอย่างความคิดถึงก็สามารถทำให้รู้ว่าใครบ้างที่อยู่ในมโนสำนึกเมื่อเราต้องอยู่คนเดียว(ไม่เพ้อไปนะ)
ว่าด้วยเรื่อง เสียงเพลง
ข้าพเจ้าคนหนึ่งที่หลงรักในเสียงเพลง เพราะคิดว่ามันคงจะเป็นเพื่อนแก้เหงา แก้ความเซ็ง และแก้ความเครียดสำหรับข้าพเจ้าได้ และเชื่อว่าหลายคนคงจะมีเพลงในดวงใจที่ชอบฟัง หรือ ชอบร้องเป็นประจำ ข้าพเจ้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ชอบร้องและชอบฟัง สำหรับข้าพเจ้าแล้วเสียงเพลงนั้น นับว่าเป็นตัวยาชนิดหนึ่งที่สามารถฟังแล้วทำให้เราร้องไห้เป็น หรือเผลอยิ้มตามเพลง หรือชนิดฟังแล้วจินตนาการไปเรื่อย หรือชนิดฟังแล้วเพิ่มจิตวิญญาณเมื่อยามท้อให้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง ส่วนข้าพเจ้าก็มีเพลงในใจมากพอสมควร แต่เพลงที่ฟังแล้วต้องลุกขึ้นสู้ต่อไปคงมีไม่กี่เพลง หนึ่งในนั้นต้องขอบคุณเพลงของศิลปินที่กำลังโด่งดังอยู่ขณะนี้ที่ได้รับความนิยมจากกลุ่มวัยรุ่นในปาตานี โดยเขาใช้ชื่ออาหารพื้นเมืองในการตั้งชื่อศิลปินสำหรับตัวเขา เป็นอาหารพื้นเมืองที่ใช้ผสมในข้าวยำ (ถึงบางอ้อแล้วใช่ใหม) ว่าเป็นผู้ใด
