…. สันติภาพของฉันอยู่ตรงไหน? เสรีภาพของฉันมันมีไหม? “ขอร้อง” ได้โปรดหันมาฟังเสียงชนรากหญ้าอย่างฉันบ้าง! ฉันเป็น“เหยื่อ” ฉันมีสิทธิอะไร ? หรือวันนี้ฉันเป็นได้เพียงแค่ ต้นหญ้า ที่มีใครต่อใครเข้ามาเหยียบย่ำไปวันๆ อยู่บนหลังของฉันได้ ฉันล้ม ฉันตาย ฉันเจ็บป่วย มันก็มีค่าเท่ากันใช่หรือไม่! ชีวิตชนชั้นรากหญ้าอย่างพวกฉันที่นี่มันไร้คุณค่าถึงขนาดนั้นเลยหรือ?? ไหน! ที่ใครๆก็มักจะพูดว่ารัฐมีหน้าที่ต้องปกป้องสิทธิมนุษยชนตามกฎหมาย รัฐต้องดูแลสิทธิอย่างเท่าเทียมกัน ไม่ว่าชนชั้นนั้นจะอยู่ภายใต้การปกครอง หรืออยู่ในสถานะผู้ที่ถูกปกครองก็ตาม
แล้วทำไม? ชนชั้นรากหญ้าอย่างพวกฉันถึงยังเป็น “เหยื่อ” ของความรุนแรง พวกฉันยังต้องมาลิ้มรสของความสูญเสีย ความเจ็บปวด ยังต้องมาเฝ้ารอความตายอยู่เบื้องหน้าได้ทุกวัน ฉันไทยพุทธหรือฉันมลายู ก็ยังต้องตกเป็นเป้าที่ไร้ค่า ต้องมาตายตามป่าเขาและท้องถนนอีกนานไหม? “ฆ่า” ฉันแล้วได้อะไร? “ฆ่า” ฉันแล้วได้ความสะใจใช่หรือไม่? หากสนองความสะใจเพียงแค่ 2 วัน กับ ความเสียใจไปตลอดกาลคุณจะเลือกอะไร? หากวันนี้ชนชั้นรากหญ้าอย่างพวกฉันไร้สิทธิด้วยฝีมือใคร? พอเถอะ! ฉันขอร้อง…. อย่ามาสร้างภาพโชว์ความเมตตาให้ชนชั้นรากหญ้าอย่างฉันได้เห็นอีก
ที่นี่มันบ้านฉันนะ! รากหญ้าอย่างพวกฉันมีความชอบธรรมพอไหมที่จะป้องกันตนเองได้บ้าง กับสิ่งที่เกิดขึ้น ณ ดินแดนแห่งนี้ นี่!มัน 11 ปีแล้วนะที่มีใครต่อใครต่างก็ชวนกันมาร้องรำทำเพลงเล่นเต้นตามจังหวะดนตรีที่เต็มไปด้วยบรรยากาศของความสูญเสีย ความเจ็บปวด โศกเศร้า เคียดแค้น ท่ามกลางเสียงรำไห้เต็มไปด้วยกลิ่นไอที่ไหลไปตามสายเลือดของคนที่นี่มานานนับทศวรรษ สิทธิของพวกฉันมันหายไปไหน? หรือคำว่า “สิทธิขั้นพื้นฐาน” มันเป็นแค่คำนิยามที่สวยหรู ที่ผู้ปกครองเปิดตลาดมาขายความฝันที่บ้านฉันเพียงแค่นั้นหรือ? ชนรากหญ้าอย่างพวกฉันจำเป็นด้วยไหมที่ต้องหวังทนฟังคำโฆษณาชวนเชื่อที่ต่อแหลไปวันๆ
ในเมื่อ …
“ฉันได้ยิน ฉันได้ยิน และฉันก็ได้ยิน”
“ฉันได้เห็นคนตาย แทบทุกวัน”
“ฉันได้สัมผัสกับเหยื่อ ที่ถูกจับ”
“ฉันได้ยินเขายึดทรัพย์ และริบสิน”
“ฉันได้ยินเด็กๆร้อง เมื่อถูกตรวจ”
“ฉันได้ยินเด็กๆร้อง เรียกหาพ่อ”
“ฉันได้เห็นพ่อแม่รอ หวังลูกกลับ”
“ฉันได้เห็นญาติรับศพ ไร้วิญญาณ”
“ฉันได้เห็นน้ำตาคน อยู่ข้างๆ ”
“เมื่อฉันถามต่างหันหลัง พร้อมวิ่งหนี ”
“11 ปีฉันแทบบ้า และโดดเดี่ยว ”
“ไร้งานการต้องทนทุกข์ แสนสาหัส”
“ไร้ซึ่งข้าวไร้ซึ่งแกง และแรงกาย”
“จะทำอย่างไรเมื่อคำว่าสิทธิ ไม่มีจริง”
“ฉันต้องดิ้นตามหามัน อีกนานไหม”
“แม้รับรองความปลอดภัย ก็ไม่มี”
“พื้นที่นี้มีแต่ฆ่า แล้วก็ ”ฆ่า” ที่ฉันเจอ ”
ตราบใดการละเมิดสิทธิทางศาสนายังคงอยู่ การละเมิดสิทธิทางร่างกายยังมีให้เห็น การครอบงำทางความคิด รวมทั้งการยึดทรัพย์อายัดทรัพย์ ริบทรัพย์ การครอบครอง การละเมิดสิทธิมนุษยชน ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของคนที่นี่ยังมีให้เห็นอยู่ไปวันๆ … ทราบนั้นสันติภาพ หรือ สันติสุข สำหรับชนรากหญ้าอย่างพวกฉัน ก็ยังเห็นความตอแหลไปวันๆ เช่นเดียวกัน
โดย
….. Kambing Putih (แพะขาว) 2/1/2016
