แค่เพียงเธออดทน...
ร้อยเรียง : ฟูอ๊าด ไวยวรรณจิตร[1]
๐๐.๒๙ น. / ๑๗ มิ.ย. ๕๓
เรื่องราวร้อยเรียงรุนแรง
ทิ่มแทงทวงถามทุกถิ่น
บอบบางบดบังโบยบิน
สุดสิ้นสาดส่องสดใส
อ่อนแอจนเกินเยียวยา
เปราะบางล้มลงหวั่นไหว
เหน็บหนาวจะเดินต่อไป
เส้นชัยลาลับไม่กลับมา
ขอเพียงวันนี้เจ้าจงอดทน
ปะปนหม่นเศร้าจับตา
รู้เพียงว่าเธอจงอย่าท้อ
เพื่อขอความสุขคืนกลับ(มา)
ทำไมมันเปราะบางเหลือเกิน...
เมื่อไหร่เจ้าจะเข้มแข็งพอ...
วอนให้ทุกสิ่งสิ้นสุดลงตรงความปรองดอง...
อาจารย์ประจำคณะศิลปศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอิสลามยะลา
