'...ว่าด้วยธรรมชาติของคนอาหรับและคนมลายูในประสบการณ์ที่ข้าพเจ้าพบ
คนอาหรับนั้นเวลามีความเคืองต่อกัน หรือมีความเห็นไม่ลงรอยกัน จะมีอารมณ์รุนเเรงพร้อมที่จะโถมเข้าไปหาอีกฝ่ายทุกเมื่อ ในขณะเดียวกันก็หายง่าย เรียกว่าโกรธง่ายหายเร็วก็ได้ เพราะในขณะที่จะถาโถมใส่กันหากมีฝ่ายหนึ่งกล่าวว่า 'จงศอลาวัตต่อท่านนบีเสียสิ!' คนอาหรับก็จะพร้อมใจกันกล่าวและสามารถโผเข้ากอด อภัยให้กันได้ในวันเดียว
ส่วนธรรมชาติของคนมลายูนั้น มีความต่างกันออกไป คนมลายูไม่ได้มีอารมณ์แสดงออกมารุนเเรงแบบอาหรับ เเต่เป็นเเบบโกรธแล้วจำ ไม่ว่าเวลาจะนานผ่านไปสักเท่าไรก็จะจำอยู่อย่างนั้น เพราะธรรมชาติของคนมลายูรักความนุ่มนวลเป็นอย่างมาก
เช่นเดียวกับการนาศีฮัตให้กัน คนบ้านเราต้องใช้ฮิกมะฮฺที่สูงมาก เพราะว่าบางทีนาศีฮัตถูก แต่ดูรุนเเรง ก็ทำให้โกรธ เมื่อโกรธก็จะจดจำไว้ นานเสียจนไม่มีโอกาสกลับมานาศีฮัตให้กันอีก...
"บาบออิสมาแอล สปันญัง อัลฟาฏอนี"
ติดตามบทความของบาบอได้ที่ Facebook : ต่วนกูรู บาบอ อิสมาแอล สปันญัง
