ปรัชญเกียรติ ว่าโร๊ะ
ราชอาณาจักรแห่ง ‘เหยี่ยว’ ไทย หาใช่สาธารณรัฐแห่ง ‘พิราบ’
กรุงเทพ ปาตานี และภูมิภาคอื่นจึงพร้อมจะถูกขย้ำจากกรงเล็บ
ตายมาแล้วกี่ศพ เกิดโศกนาฏกรรมมาแล้วกี่หน ซ้ำๆ
สัตว์ตัวเล็กตัวน้อยแค่เหยื่อของพญาเหยี่ยวผู้ล่า
ในราชอาณาจักร ‘เหยี่ยว’ เหล่าบรรดาสัตว์ถูกจิก รังแก
‘ความเป็นอื่น’ เป็นอาหาร บ้างตาย บ้างหนี บ้างสยบยอม
ผูงเหยี่ยวปาตานีอาณาจักรดั้งเดิม โต้กลับออกล่า ‘ความเป็นอื่น’ บ้าง
สัตว์เล็กจึงถูกล่าตายห่าระนาวจากเหยี่ยวทั้ง 2 ฝูง
‘พิราบ’ ยังถูกเหยี่ยวฆ่า ไม่เว้นสัญลักษณ์ความหวังแห่งสันติภาพ
เลือดทาบทาแผ่นดิน อุดมการณ์ชาตินิยมยิ่งถูกใส่ปุ๋ยเติบโต
‘ผู้หวังดี’ ปวารณาอ้อนวอน ‘เหยี่ยว’ โปรดกินธัญญาหารพืชพันธุ์นะท่าน
พยายามเอาข้าวเปลือกไปกรอกปากของ ‘เหยี่ยว’ ทั้ง 2 ฝูงจนสำลัก
พลางภาวนาขอสันติภาพจงเกิดขึ้น หวังดอกชบาจะเบ่งบาน
พวกท่านทั้ง 2 จงหิวข้าวเปลือกและกระหายน้ำ
โปรดจิกข้าวเปลือก จงดื่มน้ำเดี๋ยวนี้เพราะสัตว์นานาตายมามากแล้ว
ทว่า 2 ฝ่ายก็ยังยืนกราน “กูไม่อยากกินข้าวเปลือกและน้ำ กูอยากกินเนื้อ กูจะล่าอีก”
10 พฤษภาคม 2559
