เหตุผลที่ #บีอาร์เอ็น (หรือขบวนการปลดปล่อยกลุ่มอื่นๆ) ควรต้องสื่อสารและแสดงความรับผิดชอบมากขึ้นนั้นมีอยู่หลายเรื่อง หนึ่งในนั้นคือพวกเขาต้องรับมือกับมาตรการทางการเมืองของรัฐไทยที่พยายามลดทอน #อำนาจต่อรองทางการเมือง อย่างถึงที่สุดและอย่างค่อยเป็นค่อยไป นโยบายที่ #ห้ามเอ่ยชื่อบีอาร์เอ็น นั้นไม่ใช่อะไรอื่น หากแต่เป็นการจำกัดและตีกรอบของประเด็นปัญหาให้อยู่ภายใต้การควบคุมมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
การไม่เห็นหัวเป็นกลยุทธ์ทางการเมืองที่สำคัญเสมอมาของฝ่ายทางการไทย (ตั้งแต่ยุคผนวกรวมเรื่อยมา และโดยเฉพาะหลังรัฐประหาร 2549 เป็นต้นมา) การปิดลับพรางตัวและสื่อสารด้วยปฏิบัติการทางการทหารของบีอาร์เอ็นก็ถึงจุดที่ไม่อาจเปลี่ยนพลวัตของความขัดแย้งได้มากไปกว่านี้ หากไม่จริงจังกับกลยุทธ์ทางการเมืองให้มากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่
ในภาพคือคู่มือที่ตีพิมพ์ในปี 2558 หลังริเริ่มพูดคุยที่เปิดเผยต่อสาธารณะและหลังรัฐประหารครั้งล่าสุด จัดพิมพ์โดยศูนย์พัฒนาหลักนิยมและยุทธศาสตร์ กรมยุทธศึกษาทหารบก จ่ายแจกในหมู่กำลังพลอย่างกว้างขวาง
การไม่เอ่ยนาม "ศัตรู" อย่างเป็นทางการเป็นหนึ่งในประเด็นที่เจ้าหน้าที่หลายคนอึดอัดและถือเป็น #เรื่องอ่อนไหว
แต่ที่ตลกร้ายก็คือ อีกฝ่ายก็ยังคงเห็นเป็นประโยชน์ได้อีก!
