บัดชา ข่าน ตอน พลังเร้นลับของชาวปาทาน (ต่อจากตอนที่แล้ว)
ผศ.ดร.สุชาติ เศรษฐมาลินี
สถาบันศาสนา วัฒนธรรม และสันติภาพ มหาวิทยาลัยพายัพ เชียงใหม่
คืนหนึ่งในฤดูหนาวภายหลังเหตุการณ์ที่ อัตตา ข่าน ถูกสังหารผ่านไปหลายปี ขณะที่ กะหนี กำลังนั่งผิงไฟอยู่นั้น เขาได้ยินเสียงเรียกมาจากทางประตูบ้าน “เธออยู่ไหน เพื่อนรัก?” กะหนี จึงเดินไปที่ประตูและต้องแปลกใจอย่างมากเพราะแขกผู้มาเยือนบ้านในยามวิกาลของเขาในค่ำคืนนั้น คือ มุรตาซา! ซึ่งอยู่ในสภาพมอมแมมและมีปืนสะพายอยู่ที่ไหล่
กะหนีเขียนว่า “หากเป็นคุณคงไม่กล้าที่จะให้เขาเข้ามาในห้อง แต่ฉันเปิดหัวใจและประตูให้เขาได้เข้ามา เพราะฉันรู้จักเขา และพ่อของเขาก็เป็นเพื่อนพ่อของฉัน ปู่ของเขาก็เป็นปู่ของฉันด้วย” กะหนีจึงยิงคำถามที่ติดค้างในใจมาหลายปีว่า “มุรตาซา! ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ทำไปท่านถึงต้องฆ่า อัตตา ข่าน ได้ลงคอทั้งๆ ที่เขาเป็นเพื่อนซี้ของท่าน”
มุรตาซา “เหตุเป็นเพราะ ลุงของฉัน! ฉันเกลียดลุงและยังคงเกลียดเขาอยู่เพราะฉันเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงของเขา ฉันอยู่ในกลุ่มนักเลงใจถึงกลุ่มหนึ่ง ลุงเลี้ยงดูฉัน ดูแลฉันเพราะฉันข่มขู่พวกศัตรูของแกและก็ให้ความสำคัญกับแกต่อหน้าพวกผู้ปกครองอังกฤษ ฉันคิดว่าลุงรักฉันเพราะฉันก็คือหลานแท้ๆ ของแก ฉันจึงตอบแทนแกด้วยความเคารพรัก ความจริงใจและอุทิศตัวทุกอย่าง
จนกระทั่งในเย็นวันหนึ่ง ลุงได้มาส่งฉันหลังจากฉันไปหลบหนาวอยู่ที่บ้านคุณย่า ลุงได้พูดกับฉันว่า อัตตา ข่าน ร่วมกับศัตรูของแกได้วางแผนที่จะฆ่าแก แล้วลุงก็จับขาของฉันไว้และร้องไห้ขอให้ฉันช่วยชีวิตแกและช่วยรักษาเกียรติของครอบครัวด้วยการไปสังหาร อัตตา ข่าน...แต่ฉันได้ปฏิเสธแกไป!”
ต่อมา ป้าของฉันได้มาร่วมวงอีก ป้ามองฉันด้วยดวงตาทนทุกข์อย่างแสนสาหัสและถามฉันว่า ใจคอจะปล่อยให้ลุงตัวเองตายไปต่อหน้าตอตาอย่างนั้นหรือ? ป้าพูดว่า “ลุงแกก็แก่แล้ว ส่วนแกยังหนุ่มยังแน่นและก็ยังเข็งแรงอยู่ แกไม่นึกถึงบุญคุณในครอบครัวที่เลี้ยงดูแกมาเลยหรือไง ผู้ที่ตั้งชื่อ-สกุล ให้แก และผู้ให้แกได้มีเกียรติศักดิ์ศรี อับดุลเลาะ พ่อของแกก็เกิดในตระกูล ‘ข่าน’ อยู่อย่างชาว ‘ข่าน’ และได้ตายอย่างชาว ‘ข่าน’”
มุรตาซากล่าวว่า “ฉันอึ้งกับคำพูดของป้าจึงได้ให้สัญญากับท่านว่าจะจัดการ อัตตา ข่าน”
กะหนี “แล้วท่านกลัวเขาไหม?"
มุรตาซา “เพื่อนเอ๋ย...ฉันไม่เคยกลัวสิ่งใดนอกจากความตายด้วยเชื้อโรค แต่การทำผิดกฎหมายนั้นมันย่อมเป็นเรื่องน่ากลัวเสมอ และจะสร้างศัตรูเพิ่มขึ้นที่คอยตามมาล้างแค้น ซึ่งความจริงแล้ว ฉันเกลียดที่จะฆ่า อัตตา ข่าน และฉันก็เกลียดลุงที่ไม่ให้ฉันได้มีทางเลือกอื่น”
มุรตาซา ตัวสั่นและนัยน์ตาบ่งบอกถึงความอมทุกข์ "ฉันอยากให้ อัตตา ข่าน ออกไปให้ไกลจากชีวิตฉัน แต่ก็ทำไม่ได้ เขายังคงอยู่กับฉันตลอดเวลา หัวเราะ เดินเล่น กล้าหาญ บ้าบิ่น!"
มุรตาซา พูดขึ้นอีกว่า “ฉันพยายามอยากให้ลุงเป็นฝ่ายชดใช้หนี้นี้บ้าง แต่ฉันไม่สามารถทำเช่นนั้นได้...ดังนั้น ท่านจึงมีอายุยืนยาวต่อไป ส่วนฉันต้องตกอยู่ในสภาพอมทุกข์ตลอดไป” มุรตาซา ยิ้มแบบเฝื่อนๆ และยักไหล่และพูดต่อว่า “หากฉันไม่ฆ่าเขา เขาก็จะฆ่าลุงฉันก่อน”
ดวงตาอันคมกฤชของกะหนีได้เห็นถึงทั้งความงดงามและโศกนาฏกรรมของจิตวิญญาณชาวปาทาน “ธรรมชาติที่ชอบใช้ความรุนแรง ร่างกายที่แข็งแรง และหัวใจที่อ่อนนุ่มของพวกเขา เป็นความผสมผสานที่ไม่ค่อยลงตัวในชีวิตจริงของชาวปาทาน ชีวิตในอุดมคติของพวกเขาจึงไปปรากฏในบทกวีและสีสรร...
อ่านความเดิมตอนที่แล้ว
"บัดชา ข่าน" ทหารที่ไม่ใช้ความรุนแรงของอิสลาม
ทหารที่ปราศจากอาวุธ (nonviolent army) ของเผ่าปัชตุน (ปาทาน)
บัดชา ข่าน นำทัพเคลื่อนไหวต่อสู้กับอังกฤษด้วยวิธีอารยะขัดขืน
ขบวนการเคลื่อนไหวแบบสันติวิธีของ บัดชา ข่าน
บัดชา ข่าน ตอน บันทึกในกรงขัง และการยืนต่อหน้าผู้อธรรม
บัดชา ข่าน (ช่วง 1921-1924) ตอน ฆาตกรตัวอันตราย
บัดชาข่าน ตอน ความฉ้อฉลในเรือนจำและน้ำตาแห่งความสูญเสีย
บัดชา ข่าน ตอน ความพ่ายแพ้ของขบวนการต่อต้านโดยภาคพลเมืองอินเดีย
บัดชา ข่าน ตอน ลูกราชสีห์กับฝูงแกะ
บัดชา ข่าน ตอน พลังเร้นลับของชาวปาทาน
บัดชา ข่าน ตอน พลังเร้นลับของชาวปาทาน (ต่อ)
