การเดินทางของความประหลาดใจ

อับกอรี เปาะเดร์

ก่อนอื่นขอสวัสดีท่านผู้อ่านครับผม กระผมมีความรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งที่ครั้งหนึ่งและครั้งแรกในชีวิตกับการที่ชื่อตนเองได้มีโอกาสจารึกเป็นองค์ประกอบของเล่มหนังสือ สิ่งที่ขอขอบคุณเป็นอันดับแรกเลยก็คือพระผู้เป็นเจ้าของมนุษย์ทุกคน (พระองค์อัลลอฮ ซบ.) ที่เป็นผู้มอบเรื่องราวนี้แก่ชีวิต รวมทั้งขอขอบคุณคณะทีมงาน ได้แก่ The CAP, Deep South Watch, CSCD ที่ไว้วางใจมอบตำแหน่งบรรณาธิการอันทรงเกียรติจนกระทั่งหนังสือเล่มนี้ได้แจ้งเกิด และขอขอบคุณผู้เขียนบทความทุกท่านที่ร่วมกันส่งบทความตามการเชื้อเชิญ

การเกิดขึ้นของหนังสือเล่มนี้ปฏิเสธไม่ได้ว่าตนเองมีความงุนงงเป็นอย่างยิ่งว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร ทั้งที่จุดเริ่มต้นมาจากการพูดเชิงเล่นสนุกสนานกันเท่านั้น วันนั้นวันที่ 2 เมษายน 2560 ในวงติ่มซำที่มีตัวกระผมและเพื่อน ๆ ที่กำลังเรียนคณะเภสัชศาสตร์ 4 คน และคณะวิทยาการจัดการอีก 1 คน รวมเป็น 5 คน ซึ่งทุกคนกำลังเรียนอยู่ ม.อ.หาดใหญ่ พวกเรานั่งล้อมวงพูดคุยถึงเรื่องที่ค่อนข้างไร้สาระ ขณะที่มือหนึ่งก็ใช้ส้อมจ้วงแทงไปในตัวติ่มซำแล้วหยิบขึ้นมาเอาเข้าปากให้ซี่ฟันได้ทำหน้าที่บดก่อนเคลื่อนลงสู่หลอดอาหารไปสุดที่กระเพาะอาหาร ทันใดนั้นประโยคจากคำพูดใครคนหนึ่งได้หลุดออกมาว่าอยากจัดเวทีเสวนาเล็ก ๆ มีการอธิบายกันอย่างโอเวอร์ว่าในเวทีน่าจะเชิญใครเจ๋ง ๆ สักคน

ตอนนั้นผมเหลือบเห็นหนังสือเถื่อนเจ็ดในกระเป๋าที่คุณวรรณสิงห์ ประเสริฐกุลเป็นผู้เขียน แล้วหันหน้าไปยังเพื่อนพร้อมกล่าวออกไปอย่างอารมณ์สนุกๆ อย่างไม่ได้ใส่ใจว่าเอาคุณวรรณสิงห์ ประเสริฐกุลมาดีกว่า ความงุนงงเกิดขึ้นชั่วขณะ ตกใจไปกับคำพูดนี้ ซึ่งก็เกิดคำถามต่อมาว่ากรณีนี้มันเวอร์เกินไปหรือไม่ คำตอบของคำถามนี้บอกว่า ”เอ่อมันก็เวอร์จริงนั่นแหละ คนที่ตัวตนช่างแสนเล็กมากอย่างพวกเราคงเป็นเรื่องที่ยากที่จะทำให้เป็นจริง” แต่ความคิดที่อยากจัดการเสวนาก็ยังคงอยู่ ซึ่งวงนี้ได้ตกผลึกแค่ว่าหากอยากจัดเสวนาคงจัดเรื่องที่เกี่ยวกับอะไรก็ได้ที่เชื่อมโยงกับสันติภาพโดยในเวทีให้เหล่าคนรุ่นใหม่ได้เป็นตัวละครหลักในการเสวนา

วงติ่มซำสิ้นสุดลง การดำเนินริเริ่มขึ้นด้วยพลังของ 3 องค์กร ได้แก่ The CAP, Deep South Watch, CSCD เวลาได้ผ่านเลยไปมิอาจรู้ถึงจุดสิ้นสุดเวทีเสวนาที่เติบโตตามกันมาเริ่มกลายเป็นรูปเป็นร่าง จนในที่สุดก็สามารถเชื้อเชิญ “คุณวรรณสิงห์ ประเสริฐกุล” มาเป็นผู้ร่วมเสวนาได้อย่างสำเร็จ ปรากฏการณ์นี้ได้สร้างความงุนงงอย่างใหญ่หลวงต่อตัวเอง และทีมงานว่าเวทีเสวนาล่วงมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร อะไรบัลดาลให้การพูดเชิงล้อเล่นในตอนนั้นได้กลายเป็นความจริง แน่นอนว่าคำถามนี้ก็ยังคงปริศนา

งานเสวนาที่พัฒนาตัวเองจนได้ก่อเกิดหนังสือเล่มนี้ไม่อาจเกิดขึ้นได้หากไม่มีการเกิดขึ้นถึงความพยายาม หากเรากล้าที่จะพยายามถึงแม้ว่าในอนาคตข้างหน้าไม่อาจมีสิ่งใดมายืนยันอย่างชัดเจนว่าในปลายทางคือความสำเร็จแต่ยังคงดีกว่าการที่ไม่มีความพยายามทำอะไรเพื่อให้มันเกิดขึ้น ถึงสิ้นสุดแล้วแม้ว่าเราได้พยายามแล้วแต่กลับพบความผิดหวังในปลายทางก็ถือเป็นความพยายามที่ไม่สูญเปล่าเพราะอย่างน้อยท่านต้องได้บทเรียนบางอย่างที่มีค่าพอแก่สิ่งที่เรียกว่าประสบการณ์ที่อยู่ภายในได้เติบโตขึ้นอย่างแน่นอน หากเราคิดอยากทำอะไรก็ขอให้ใช้ความพยายามขณะเดียวกันก็ขอให้เติมความหวังลงไปเสริม ความหวังคือเครื่องมือสำคัญให้ความพยายามคงอยู่ยาวนาน

สุดท้ายนี้นับตั้งแต่ที่ตัวอักษรตัวแรกของหนังสือเล่มนี้ได้เข้าสู่ความทรงจำของผู้อ่านก็ขอให้มันเป็นพลังที่ให้ความสุขได้ผุดขึ้นมาทักทาย เป็นพลังที่ท่านสามารถนำไปใช้ประโยชน์ทั้งด้านความคิดและการนำไปปฏิบัติตามบริบทของชีวิตและขอให้สันติภาพได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในหัวใจของท่านครับ